Güzel Çağ: "La Belle Époque"

Fransa-Prusya Savaşı ile I.Dünya Savaşı arasındaki dönem (1871-1914), Avrupa'nın büyük bir kısmı için barış, refah, iyimserlik, bilim ve teknolojideki hızlı gelişmeler ve göreceli siyasi istikrar dönemi olarak bilinir.

Bu altın çağ en iyi Émile Zola'nın "joie de vivre" yani "yaşama sevinci" ifadesiyle karakterize edilebilecek bir dönemdi. Fransa'daki Üçüncü Cumhuriyet döneminin yükselişiyle birlikte gözle görülür refah "La Belle Époque" yani güzel çağın müjdecisiydi. Bu dönemde görsel sanatlarda dikkate değer bir rönesansa yaşanacaktı. Empresyonizm yada İzlenimcilik akımı Monet, Renoir ve Sisley'nin eserlerinde vücut buldu. 1890'larda Cézanne, Matisse, Gauguin ve Toulouse-Lautrec gibi post-empresyonist ustalar büyük sükse yaptılar ve şöhret kazandılar. Bu sanatçılar, resimdeki modernizmin öncüleriydiler ve diğer sanatlarda da benzer akımlara ilham vermekte gecikmediler.

Öte yandan sanayi devriminin giderek artan gelişimi sayesinde, Fransa'nın endüstriyel üretimi üç katına çıktı. Demir, kimya ve elektrik endüstrileri hızla büyüdü ve emeklemekte olan otomobil ve havacılık endüstrileri tarafından kullanılan hammaddeleri sağladı. Demiryolları büyük ölçüde genişlerken, ülke çapında telgraf ve telefon kullanımının artmasıyla iletişim yaygınlaştı. Tarımda yeni makine ve suni gübre kullanımı verimi arttırdı. Ayrıca bilim ve tıpta da önemli gelişmeler olmaktaydı. Henri Becquerel 1896'da radyoaktiviteyi keşfetti. Biyolog ve doktorların çalışmaları sonucu bakteriyoloji alanı kuruldu. Louis Pasteur pastörizasyon yöntemini ve kuduz aşısı geliştirdi, bu dönemde Fransa'daki belki de en ünlü bilim insanıydı. Matematikçi ve fizikçi Henri Poincaré uygulamalı matematiğe önemli katkılarda bulundu ve matematiksel konularda kitaplar yayınladı. Marie Skłodowska-Curie Fransa'daki ünlü çalışmaları ile 1903'te Nobel Fizik Ödülü'nü ve 1911'de Nobel Kimya Ödülü'nü kazandı.

Bu gelişmelerle hayatın çok hızlı değiştiği net bir şekilde görülüyordu. Ancak bu gelişmelere orta ve üst sınıfların kolayca adapte oluyor ve gelişmelerden yararlanabiliyor gözükmesine karşılık alt sınıfların durumu giderek daha vahim bir hal almaktaydı.

Bu refah döneminde ekmek ve şarap tüketimi %50 artarken, şeker ve kahve tüketimi ise neredeyse dört katına çıktı. Bisiklet kullanımı ile kişisel hareketlilik 1898'de 375.000'den 1914'te 3.5 milyona yükseldi. Moda kavramı sadece üst sınıfa mahsus bir lüks olmaktan çıkarken, elektrik, su, gaz tüm sınıfların kullanımına açılmaya başlandı. Ulaşımdaki gelişmeler insanların artık tatiller için daha uzaklara seyahat edebilecekleri anlamına geliyordu. Spor yapmak ve izlemek içinse artan bir ilgi vardı. Paris 1889'da Dünya Fuarı'na ev sahipliği yaparken, yeni inşa edilen Eyfel Kulesi, yepyeni ufuklara açılan kapılara ışık tutuyordu. Georges-Eugène Haussmann'ın Paris'i artık herkesin olmak istediği yer konumundaydı.

Elbette güzelliklerle dolu bu dönemin olumsuz yönleri de vardı. Fransız emperyalizmi, özellikle Afrika'da, zenginlere yeni zenginlikler getirirken, işçi sınıfının büyük ölçüde yoksullaşmasına dur diyemedi. Gidişat aslında herkes için iyi olarak nitelendirilemezdi. Özel mülklerde ve tüketimdeki muazzam büyümeye rağmen, dönem boyunca gücü artarak çoğalan karşıt akımlar da vardı. Çağı yozlaşmış olarak tasvir etmeye başlayan gerici gruplar, tüm gelişmelere karşı çıkıyorlardı. İlerleyen zamanda Fransa'da modern anti-semitizmin yeni bir biçimi gelişip yayıldıkça, ırksal gerilimler yükseldi ve çağın kötülüklerinden Yahudiler sorumlu tutulmaya başladı. Bu arada kent halkının çoğu kendilerini sıkışık evlerde, nispeten düşük ücretli berbat çalışma ortamlarında ve kötü sağlık koşullarında bulmuştu.

Çağ ilerledikçe, sol ve sağın aşırılıklarından beslenen siyaset daha da kırılgan hale geldi. Barış artık çok uzaklardaydı. Fransa-Prusya Savaşı'nda Alsace-Lorraine'in kaybına duyulan öfke, yeni Almanya'nın büyüyen ve yabancı düşmanı tutumunun korkusuyla birleştiğinde, yeni bir savaşın durumu çözmesi kaçılınmaz görünüyordu. Ve nihayet bu savaş 1914'te geldi ve milyonlarca insanın öldüğü bir felaket yaşandı.